Açık Deniz şiiri Yahya Kemal
Açık Deniz
Balkan şehirlerinde geçerken çocukluğum;
Her lâhza bir alev gibi hasretti çocukluğum.
Kalbimde vardı Bayro’u bedbaht eden melâl,
Gezdim o yaşta dağları hülyam içinde lâl,
Aldım Rakofça kırlarının hür havasını,
Duydum akıncı cedlerimin ihtirâsını,
Her yaz ,şimâle doğru asırlarca bir koşu,
Bağrımda bir akis gibi kalmış uğultusu…
Mâğlupken ordu , yaslı dururken bütün vatan
Rü’yâma girdi her gece bir fâtihâne zan.
Hicretlerin bakiyyesi hicranlı duygular,
Mahzun hudutların ötesinden akan sular,
Gönlümde hep o zanla berâber çağıldadı,
Bildim nedir ufukta sonsuzluğun tadı !
Bir gün dedim ki istemem artık ne yer ne yâr!
Çıktım sürekli gurbete , gezdim diyar diyar.
Gittim o son diyâra ki serhaddidir yerin,
Hâlâ dilimdedir tuzu engin denizlerin!
Garbin ucunda , son kıyıdan en gürültülü
Bir med zamanı ,gök yüzü kurşunla örtülü
Gördüm deniz dedikleri bin başlı ejderi;
Gördüm güzel vücûdunu zümrütliyen deri
Keskin bir ürperişle kımıldadı anbean;
Baktım ve anladım ki o ejderdi canlanan.
Sonsuz ufuktan âh o ne coşkun gelişti o!
Birden nasıl toparlanarak kükremişti o!
Yelken,vapur,ne varsa kaçışmış limanlara,
Yalnız onundu koskoca meydan ve manzara!
Bin mağara ağzı açmış ulurken uzun uzun,
Sezdim bir aşinâ gibi heybetli hüznünü!
Rûhumla karşı karşıta kaldım o med günü,
Şekvânı dinledim , ezeli muztarip deniz!
Duydum ki rûhumuzla bu gurbette sendeniz.
Dindirmez anladım bunu hiçbir güzel kıyı;
Bir bitmiyen susuzluğa benzer bu ağrıyı.
Yahya Kemal Beyatlı
Bunlar da dikkatinizi çekebilir: